මම එක්තරා බ්ලොගයක මිය ගිය ආදරයක් පිලිබඳ ලිපියක් දුටිමි. මා අදහන ආදරය නම් හැගීම් වල එකතුවක් පමණෙකි. හැගීම් නොමියෙත්. මා දකින එම හැගීම එක් අයකු පිළිබද අනෙකා ට දැනෙන අතාර්තික, විටෙක එකක ට එකක් නොගැලපෙන, එහෙත් සුන්දර හැගීමකි. එම හැගීම් මිය යාමට පැතීම ද අනුවන කමකි. මන්ද, එවන් හැගීම් ජීවිතය පුරාවට, මා සමග, මගේ යටි සිත සමග ජීවත් වෙයි.
නමුත් විවිධාකාර හේතුන් නිසාවෙන් එම හැගීම් යටපත් කරගැනීමට මම අනවරත උත්සාහයක නිරත වන්නෙමි. එය අසමත් වන මම ඒ සදහා විකල්ප සෙවීමට උත්සුක වෙමි. මම අදහන එක සත්‍යයක් ඇත. එනම් මිනිසුන් තමන් ගේ අනාගතය දෙස බලන්නේ, තමන් ගේ සිත සතුටු වන අයුරින් මිස, සම්පුර්ණ යථාර්තය ලෙස නිරුවත් මනසෙකින් නොවේ. බහුතරය අතරමන් වන්නේ මෙහිදීය. මා ඇයගෙන් බලාපොරොත්තු වූ ඒ හැගීම මගේ ආදේශකයෙන්(විකල්පයෙන්) බලාපොරොත්තු වන්නේ මා තුටු වනයුරිනි. නමුත් එහිදී ඉස්මතු වන හැගීම අතීතයේ මට දැනුන හැගීමට, මා හඹා ගිය හැගුමට සම නොවෙයි.
මම පළමුවෙන් මා දේදුන්නක් දුටු දින සිහියට නගා ගනිමි. දේදුන්නක් ගැන අසාවත් නැති මා, එය දුටු විට කෙතරම් විස්මයට පත් වුනි ද? සතුටු වුනි ද?. එය සියුම් ව නිරික්සීම ට එහි ඇති චමත්කාරය මා නිරායාසයෙන් පොළඹවයි. එම දේදුන්න නොපෙනී යාමේ වියෝව, නැවත එම දේදුන්න දැකීම ට මා හට විධාන කරවයි. වෙනත් දවසක එම දේදුන්න නැවත දුටුව ද එහි ඇති චමත්කාරය මා හට නැවුම් ලෙසින් නොසිතේ. මන්ද මා එය වරෙක අත්විද ඇති බැවිනි. තම දිවියේ මුල් ම අත්දකුමේ ඇති ගුප්ත චමත්කාරය මා හට අනාගතයේ කිසිදු දිනෙක නොදැනේ. නමුත් ම සිත එය නොපිළිගෙන, නැවත නැවතත් දේදුන්න වෙනත් අයුරින් විශ්ලේෂණය කරවයි. අවසන මට ද නොදැනීම, මම විඩාවට හා දුකට පත්වෙමි. එය මගේ පළමු පෙම හා ඉන් ඇතිවන හැගීම නැවත වරක් බලාපොරොත්තු වීම යන්නට හොදින් ගැලපෙයි.
සොබා දම යනු එයයි. මිනිසුන් නොතිත් ආශාවන් පසුපස ලුහුබදින්නේ, කතරක තනිවුවෙකු, මිරිගුවක් පසුපස යන්නක් මෙනි. මගේ පළමු ආදරයේ චමත්කාර හැගීම් මම සුරැකිව තබා ගනිමි, එම හැගීමට ගරු කරමි. වියපත් වූ යම් දිනෙක මා ඒ දෙස බලා, වෙනත් ඇසකින් ඒ දෙස බලා සතුටු වනු ඇත.
අපට මේ ලොව සෑම දෙයම නතු කර ගත නොහැකි බව පිළිගත යුතුව ඇත. කෙතරම් තර්ක කල ද මා දකින ආදරයේ අභිමතාර්ථය, අයිති කර ගැනීම මිස අන් කවරක් ද. අයිති කර ගැනුම යනු යම් තාක් දුරට මා පෙර කියූ පරිදි, අපගේ අනාගතයේ අප දකින සිහිනයේ අනෙක් පාර්ශවය කොටස් කරුවකු වීමය.
මා කියා වූ පොතක "සන්තියාගු නම් සරි සරන්නා (පවුලෝ කොය්යෝ)"එඩේර කොලුවා පූජකයකු නොවී එඩෙරකු වීමට හේතුව මා සිත් ඇද ගනී.
මා පූජකයකු වුයේ නම්, සැමදාම දකින එකම අය මා ඇසුරු කරනු ඇත. මම ඔවුන් වෙනුවෙන්, ඔවුන් ගේ යහපත වෙනුවෙන් කටයුතු කරනු ඇත. නමුත් ඔවුන් මා සිතන අයුරින් කටයුතු නොකරනු දුටු විට මගේ සිත කලකිරෙයි. එඩේර ජීවිතයේ බැදීම් ඇති නමුත් ඒවා තාවකාලිකය. (උපුටා ගැනීමක් නොවේ , අදහස පමණි )
මම පූජකයකු නොවී එඬේරෙකු වෙමි.
